Aşk&Sevgi (Arşiv)

Dünyanın en masum kurbanıydın sen. Habil’din, kardeşinin öldürdüğü. Kıyılıp içindeki canın alındığıydın. Bir can da ben aldım senden, affet. Bu bir günah çıkarma belki, belki anla diye… Dinle.

Hep içinde taşıdın onu, yıllarca. Hep başkalarında aradın, hep uzaktan baktın. Önce Leyla vardı, anası. Belki Süveyda’n o doktorun neşteri alıp parçaladığında “Yüreğindeki Leyla’nın” oturduğu koltuğu, ölmüştü. Belki o neşter Leyla’nın rahmini parçalamıştı sana değmeden. Sonra sana değdi neşter, kıyıp aldı içindeki canı. Sonra kızın doğdu, asla saçlarını okşayamayacağın, asla göğsüne bastırıp süt kokusunu içine çekemeyeceğin…

Hatırlıyor musun, sen anlatmıştın o gece. Ağlamıştın, ve ben ellerimi boşluğa uzatıp, yüreğimi asit gibi yakan o damlaları hayalimde silmiştim. O gece anlatmıştın, bir kız çocuğunun saçlarını okşadığın, yanakalrını sıktığın zaman ağladığını. İşte o anda Meryem oldum ben, rahmimde kızını taşıdım. Ona ana oldum sana yâr. Sakin durduğuma, teselli verdiğime bakma, o hezeyan gecelerinde ben de kanıyordum. O gecelerden ben doğmamış kızlarımı düşürüyordum ana rahmimden.

Önce Leyla vardı, sonra Süveyda ve en son ben geldim. Bütün yasaklarımla, imkansızlıklarımla geldim, kabul ettin. Ütopyaydım önce, Leyla’nın suretiydim. İçim rahattı, yasaklarımın engellemesine aldırmadan yaşıyordum. Ne güzeldi ömrümden ve ömrğnden çaldığımız o birkaç ay. Önce dostum oldun, sonra canım, sonra cane’m. Ve şimdi, şimdi hiçbir şeyinim!

Her şey ne kadar da güzeldi seninle. Şiirler okurdun bana, hikayeler anlatırdın. Ne çok şey öğrendik birbirimizden, ne çok şey kattık birbirimize. Hatırlar mısın sana “Gamzedeyim” şarkısının gam çeken anlamına gelen gam zede anlamına geldiğini söylediğimde “Şarkı güzel ama ben Gamze’deyim” demiştin. Keşke hep Gamze’de kalsaydın. Gam zede etmeseydim seni.

Hani masa üstü süsleri olur, cam bir fanusun içinde bir ev, ters çevirince kar yağıyor gibi olur ya… İşte öyle bir fanusun içindeydi ikimizin dünyası. Sen görmezdin, sen uyurken ben imkansızlıklarımın ağırlığıyla çatlayan duvarlarımızı sıvardım, harcına gözyaşlarımı katarak. Sonra bir gün gücüm yetmedi, fanus kırıldı. Cam kırıkları en çok yüreğimize battı, kanattı. Ve sen gittin…


Evet gittin, imkansızlıklarıma yenildin ve gittin. Oysa ne çok istemiştim savaşmanı. O uzak yerlerden gelip, atının terkisine atıp götürmeni ne çok istemiştim. Gözlerimi kapatıp seni izlediğim o gecelerde ben diye sarıldığın, saçlarım diye püsküllerini okşadığın o yastığın yerinde olmayı ne çok istemiştim. Gözlerim kapalıydı ama görürdüm ona nasıl aşkla baktığını. Sen bilmezdin, ben sende en çok o yastığı kıskandım.
Ve sen gittin… Suçladın beni, kızdın. Kendini vitrinde görüp beğendiğim bir elbiseye benzettin. “Evet seviyorsun ama almaya cesaretin yok çünkü o elbise vitrinde güzel.” Dedin ve gittin. Hiç anlamadın, hiç dinlemedin. O elbiseyi almak için canımı verirdim ben, bilemedin. Bilmek istemedin. Ve gittin…

Şimdi başka hayatlar yaşıyoruz. Uzaktasın ama biliyorum. Senin olmayan kızların başını okşayıp ağlıyorsun. Süveyda’n benimle, güvende. Demiştin ya “Annene benze olur mu kızım?” diye. Babası kim olursa olsun, kızın hep annesine benzeyecek!

Unuttum sanıyordum, sildim içimden sana dair ne varsa. Kalbim özgür zannediyordum, bir ayağından bağlı değil sana. Azad edildik sanıyordum sen benden, ben senden. Yanılmışım…
Bak yine kanadı o yara. Yine sıkıştı yüreğim. Bir şiir: “Gönül Nikahı” ağlattı beni. Diyor ya şarkıda “Bana her şey seni hatırlatıyor…” Sen hatırlıyor musun beni? Beni geçtim, sadece adımı, hatırlıyor musun?
İnsanlar çıkıyor karşıma. Geçici heyecanlarını aşk sanıyorlar. Bekliyorlar ki inanayım, bekliyorlar ki yanayım onlara da, sana yandığım gibi. Diyorlar ki “Aşığım!”. Haykırıyorum “Bu değil aşk!!!” duymuyorlar.
Aşk, dünyanın en masum kurbanıymış. İlk katilin öldürdüğüymüş aşk, senin adınmış. Yanmakmış, hiç sönmeden yanmak. Ağzında garip bir tat bırakan meyveymiş, kekremsi tadına rağmen yemekten vazgeçemediğin. Sevgilinin bir gülümsemesinin, çölde susuzluktan dudakları çatlamış bir adama nasıl geliyorsa kana kana su içmek, öyle ferahlatıcı öyle canlandırıcı gelmesiymiş aşk. Yâr olmakmış, yârdan atlamakmış. Tarif edilemeyenmiş.
Aşk, unuttuğunu sandığın bir anda, yüreğine çöken o ağırlıkmış. Acı çekmek, buna rağmen o acıyı hayırsız bir evlat gibi “Hoş geldin!”lerle karşılamakmış.
Kızıyorum onlara evet, o geçici heveslerini aşk sananlara. Biraz da acıyorum sanki. Leyla’yı bilmiyorlar, Mecnun’u, Nevhel’i ve seni ve beni… Fuzuli’yi tanımıyorlar, Şem’i, Pervane’yi, aşkın ateş halini…
Dedim ya ufacık heyecanları aşk sanıyorlar. Ama sadece güzel olduğunda var aşk. Acı vermeye başlayınca kaçıyorlar. Bizim yücelttiğimiz, zaten yüce olması gereken aşkı, bozuk para niyetine harcayanlara o kadar kızıyorum ki…

“Sevmek nedir bilir misin?
Dinle anlatayım sana sevmeyi…” Dinleyene kadar ben de bilmiyormuşum sevgili. Seninle öğrendim yanmayı, sesinle, şiirlerinle, anlattığın mesellerle… “Hamdım, piştim” diyorlar ya, ben de piştim yanarak.
Unuttum sanıyordum. Bak yine düştün aklıma. Belki dün gece bir dost düşürdü aklıma, belki ben anlatıp kanattım yaramı. Belki o yüzden kızamadım ona, aşık olmasına, apansız yakalanmak ne demek bildiğim için. Ne önemi var ki? Geldin işte…
Çok sancılı dönemler yaşadım biliyorsun. Gel gitlerim çok oldu, en çok da gitmeyi istedim. Ama diyorum ya, piştim artık. “Çık git içimden!” demiyorum sana. Gitme, biraz sızlat içimi, biraz titret gönül tellerimi, biraz yak!
Aşkın buruk tadını almak istiyorum bu gece. Bırak mazoşist desinler. Baştan sona “gönül” olmalıyım bu gece, baştan sona sen! Hadi gel, kanat yüreğimi…

Yüreğim hafif ıslaktır benim kuytu köşelerde ağlamaktan ve rengi hafif uçuktur kurusun diye kaç kez güneşe asmaktan. Sevgililer günün kutlu olsun aşkım.

Hadi gel tut ellerimi! Benimle yan! Benimle meydan oku her çaresizliğe! Benimle uyu benimle uyan. Birlikte varalım nice yıllara.

Sana bahçeden gül değil güneşten atom koparıp getirmek istiyorum ama kalbim gibi ellerin de yanar diye korkuyorum. Sevgililer günün kutlu olsun

süper saollllllll

Yorumun İçin Teşekürler

ö.d

artık arşiv işini bırakıyorum =))